Ακου η βουή πως ξυπνάει τα χώματα.
Στάσου πιο 'κει απ' τα τρελά της καμώματα.
Καμιά προσευχή δε ράβει τ' ανυπάκουα στόματα,
καμιά σου ευχή δε σου ταίριαξε χρώματα.
Είχες δειλιάσει κι η ρίζα το 'νοιωσε - είχες δειλιάσει.
Ακου η βουή, λες και θέλει να σε δικάσει.
Βγαίνει απ' τη γη· θέλει τον άνεμο ν' αγκαλιάσει.
Κυλάει σα πηγή, όποιον δε σκιάχτηκε να ξεδιψάσει.
Ακου η βουή· αυτή δε σκέφτεται να ξαποστάσει...
θα σε γεράσει, αφού φοβάσαι - θα σε γεράσει.
Ακου η βουή, σου ανοίγει δρόμο για όσα σκέφτεσαι,
μα η ντροπή, σού σκάβει λάκκο να σέρνεσαι.
Καινούρια αυγή· όλα όσα έλεγες, κάν' τα,
αλλοιώς η βουή, θα σε σκιάζει για πάντα.
Ακου η βουή....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου