Τη θλίψη απ' τα μάτια μου να πάρεις
και να τη ρίξεις στου πελάγου το βυθό
κι αν τύχει μες σ'ανέμους να χαθώ
μη μ'αρνηθείς, μη μ'αποπάρεις
Το πιο ακριβό σου χάδι να μου δώσεις
κι αν η λαχτάρα σου κουρσέψει το κορμί
αιτία, πρόφαση να γίνει κι αφορμή
ποτέ μη μ'αρνηθείς, μη με προδώσεις
Σύννεφα του γυαλού θε ν'αρματώσω
θα'μαι στο πλάι σου και ας ματώσω
Σύννεφα του γυαλού θε ν'αρματώσω
θα'μαι στο πλάι σου και ας ματώσω
θα'μαι στο πλάι σου.....
Την πιο βαθιά ανάσα μου να νιώσεις
σαν άρωμα φερμένο απ'τη βροχή
κι αν γίνει τ΄όνειρο ταξίδι και ευχή
που αγάπησες πολύ, μη μετανιώσεις
Στίχοι: Κώστας Σπηλιωτάκος
Μουσική: Γιάννης Χαρούλης
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Χαρούλης
Δευτέρα 16 Μαΐου 2011
Σάββατο 30 Απριλίου 2011
κι ό,τι κι αν συμβεί... Αγρίμι
The boy - Νήμα
Χίλιες νύχτες τώρα τ' άστρα σβήνουν.
Οι Θεοί μας προκαλούν να βρούμε το χαμένο φως.
Θα έρθει η ώρα της δικαιολογίας.
Πού ήταν η αγάπη όταν ήμουνα μικρός;
Τις Κυριακές στο σπίτι της γιαγιάς μου,
καθισμένοι όλοι γύρω από τυφλή φωτιά.
Όνειρα έχουμε όλοι μέσα στην καρδιά.
Τα μάτια μου σαν κλείνουν
βλέπουν να πετάν ψηλά...
Πεταλούδες φτερουγίζουν
πάνω από το δάσος των νεκρών
που στα χέρια χαραγμένα έχουν
τα ευαγγέλια των λαών.
Ο ιδρώτας τους ποτίζει τ' άνθη σ' έναν κήπο μαγικό
και ο καρπός που την άνοιξη θα 'ρθει
θα ταΐσει το μωρό.
Οι νεκροί θα τραγουδάνε χάδια
για έναν έρωτα κρυφό.
Οι εχθροί όταν νικήσουν θα 'ρθουν να ζυγίσουν το σωρό.
Η ελπίδα μιας ελπίδας που είχα
ταξιδεύει στο κενό.
Και το νήμα που ακολουθείς
έχει κοπεί από καιρό...σε καιρό νιώθω κάτι αληθινό.
Χίλιες νύχτες τώρα τ' άστρα σβήνουν.
Οι Θεοί μας προκαλούν να βρούμε το χαμένο φως.
Θα έρθει η ώρα της δικαιολογίας.
Πού ήταν η αγάπη όταν ήμουνα μικρός;
Τις Κυριακές στο σπίτι της γιαγιάς μου,
καθισμένοι όλοι γύρω από τυφλή φωτιά.
Όνειρα έχουμε όλοι μέσα στην καρδιά.
Τα μάτια μου σαν κλείνουν
βλέπουν να πετάν ψηλά...
Πεταλούδες φτερουγίζουν
πάνω από το δάσος των νεκρών
που στα χέρια χαραγμένα έχουν
τα ευαγγέλια των λαών.
Ο ιδρώτας τους ποτίζει τ' άνθη σ' έναν κήπο μαγικό
και ο καρπός που την άνοιξη θα 'ρθει
θα ταΐσει το μωρό.
Οι νεκροί θα τραγουδάνε χάδια
για έναν έρωτα κρυφό.
Οι εχθροί όταν νικήσουν θα 'ρθουν να ζυγίσουν το σωρό.
Η ελπίδα μιας ελπίδας που είχα
ταξιδεύει στο κενό.
Και το νήμα που ακολουθείς
έχει κοπεί από καιρό...σε καιρό νιώθω κάτι αληθινό.
Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010
17.09.2010_ Sincerely yours
Dear:
Thanks for your letter. Sounds like you're living the way you wanted. And that makes me smile. No I hadn't heard Bjorn Borg retired, thank God one of us has a finger on an sporting pulse. No records left to collect your complaint. Well, Borg, Brolin and an unknown tennis trainer released something recently. No doubt your contacts in the Stockholm underworld can source that gem.
Got back the other day to find the pub on the corner had been burnt down, a dark London street story I wont't burden you with now. Determined as I am to write you some life affirming shit and not drag you an a regular trawl through the night seas to find what crawls. Yet I know they're casting their lots to see who can get the old pubs's lease an' turn it into more luxury flats. Brick by brick the infiltration has begun. I feel moved to take a spray can to the boarding. But can't think of anything whitty or on point enough to be up there.
The drunkards still own the park, D's still there in your old flat making beats and still owns the night. While this street can still shape shift and make you quicken your pace on a late night return. So I suppose we still have time. But make no mistake my friend I'm sure some barricade somewhere has started calling.
I'm so sorry we missed each other when you last came to town. I heard from Ndeye you sat with her telling stories for three hours while she put some extensions in a client's hair. She told me about Cuba, cigars and sacred drums, of arguments in bars, Dante, the color of christ and the only true poet. The south China sea's, remembered fa yung the Buddhist master, "how can we obtain truth through words." When she quoted your, "immature writer's plagiarize mature writers steal" - I was back in a bar in New York lower east side when you shouted that at '' maybe it was yourself, maybe I wasn`t there, maybe it's slipped down between the years ' My memory isn't exactly all that now. But my friend, you definitely hava a convert there, an if you ever need your hair braiding (and I know that's a long shot) then she's your girl. As my man scratch or maybe Rakim or maybe Monk. More probably all of them at some stage said. "You gotta check the new style." I'm assuming you are still running an old testament blades to hair ratio, and it hasn't fallen rudely out on you. If that's the scenario ' then my sincerest apologies.
Saw Mr. Brenan in the Holloway road yesterday. Walked past with a bag of potatoes on his shoulders. I didn't stop him he wouldn't have a clue who I was. He didn't back then when we'd spent month's sleeping on his sofa explaining which one of his son's friends we were. Well that's the price you pay for any more than six children in the Holloway road area.
I think of you often, and hope we see each other again as soon as possible. Until such time may the winds be at your back, the dice be kind, and the Gods turn the occasional blind eye.
sincerely yours
beyond the clouds
beyond the son
the rebel without a cause
Thanks for your letter. Sounds like you're living the way you wanted. And that makes me smile. No I hadn't heard Bjorn Borg retired, thank God one of us has a finger on an sporting pulse. No records left to collect your complaint. Well, Borg, Brolin and an unknown tennis trainer released something recently. No doubt your contacts in the Stockholm underworld can source that gem.
Got back the other day to find the pub on the corner had been burnt down, a dark London street story I wont't burden you with now. Determined as I am to write you some life affirming shit and not drag you an a regular trawl through the night seas to find what crawls. Yet I know they're casting their lots to see who can get the old pubs's lease an' turn it into more luxury flats. Brick by brick the infiltration has begun. I feel moved to take a spray can to the boarding. But can't think of anything whitty or on point enough to be up there.
The drunkards still own the park, D's still there in your old flat making beats and still owns the night. While this street can still shape shift and make you quicken your pace on a late night return. So I suppose we still have time. But make no mistake my friend I'm sure some barricade somewhere has started calling.
I'm so sorry we missed each other when you last came to town. I heard from Ndeye you sat with her telling stories for three hours while she put some extensions in a client's hair. She told me about Cuba, cigars and sacred drums, of arguments in bars, Dante, the color of christ and the only true poet. The south China sea's, remembered fa yung the Buddhist master, "how can we obtain truth through words." When she quoted your, "immature writer's plagiarize mature writers steal" - I was back in a bar in New York lower east side when you shouted that at '' maybe it was yourself, maybe I wasn`t there, maybe it's slipped down between the years ' My memory isn't exactly all that now. But my friend, you definitely hava a convert there, an if you ever need your hair braiding (and I know that's a long shot) then she's your girl. As my man scratch or maybe Rakim or maybe Monk. More probably all of them at some stage said. "You gotta check the new style." I'm assuming you are still running an old testament blades to hair ratio, and it hasn't fallen rudely out on you. If that's the scenario ' then my sincerest apologies.
Saw Mr. Brenan in the Holloway road yesterday. Walked past with a bag of potatoes on his shoulders. I didn't stop him he wouldn't have a clue who I was. He didn't back then when we'd spent month's sleeping on his sofa explaining which one of his son's friends we were. Well that's the price you pay for any more than six children in the Holloway road area.
I think of you often, and hope we see each other again as soon as possible. Until such time may the winds be at your back, the dice be kind, and the Gods turn the occasional blind eye.
sincerely yours
beyond the clouds
beyond the son
the rebel without a cause
Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010
Είχα πει πως θ' αλλάξω..
Σ΄έχω βρει και σε χάνω
δανεική παρουσία
έχω τόσα να κάνω
και δεν έχουν ουσία
όπου είσαι πηγαίνω
δίχως λόγο να πάω
με τους φίλους σου βγαίνω
επαφή να κρατάω
Κάποιες μέρες ακούω
στη σιωπή τη φωνή σου
πάνε μέρες που λείπεις
κι είμαι ακόμα μαζί σου
σε ρωτάω τι έχεις
και σου λέω καλημέρα
σ΄αγαπάω μην τρέχεις
είσ΄ακόμα εδώ πέρα
Προσπαθώ να ξεχάσω
όμως κάτι συμβαίνει
ό,τι όμορφο πιάσω
να το δεις περιμένει
Σ΄ έχω βρει και σε χάνω
Σ΄έχω βρει...
Και σε χάνω...
Σ΄έχω βρει και σε χάνω
σταθερή μου αξία
η ζωή μου σε τάξη
κι η καρδιά σ΄αταξία
Έχεις γίνει συνήθεια
και το μόνιμο θέμα
σου δανείζω αλήθεια
να πληρώνεις το ψέμα
Κάποιες νύχτες στους δρόμους
σε τρακάρω τυχαία
είν΄αμάξια οι μόνοι
και οι σχέσεις τροχαία
στα παλιά μας τα στέκια
όπως πάντα συχνάζω
είχα πει πως θ΄αλλάξω
κι όσο αλλάζω σου μοιάζω
Σ΄έχω βρει και σε χάνω
Σ΄έχω βρει...
Και σε χάνω...
Σ΄έχω βρει και σε χάνω
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010
05.07.2010 _ Κάν' τα
Ακου η βουή πως ξυπνάει τα χώματα.
Στάσου πιο 'κει απ' τα τρελά της καμώματα.
Καμιά προσευχή δε ράβει τ' ανυπάκουα στόματα,
καμιά σου ευχή δε σου ταίριαξε χρώματα.
Είχες δειλιάσει κι η ρίζα το 'νοιωσε - είχες δειλιάσει.
Ακου η βουή, λες και θέλει να σε δικάσει.
Βγαίνει απ' τη γη· θέλει τον άνεμο ν' αγκαλιάσει.
Κυλάει σα πηγή, όποιον δε σκιάχτηκε να ξεδιψάσει.
Ακου η βουή· αυτή δε σκέφτεται να ξαποστάσει...
θα σε γεράσει, αφού φοβάσαι - θα σε γεράσει.
Ακου η βουή, σου ανοίγει δρόμο για όσα σκέφτεσαι,
μα η ντροπή, σού σκάβει λάκκο να σέρνεσαι.
Καινούρια αυγή· όλα όσα έλεγες, κάν' τα,
αλλοιώς η βουή, θα σε σκιάζει για πάντα.
Ακου η βουή....
Στάσου πιο 'κει απ' τα τρελά της καμώματα.
Καμιά προσευχή δε ράβει τ' ανυπάκουα στόματα,
καμιά σου ευχή δε σου ταίριαξε χρώματα.
Είχες δειλιάσει κι η ρίζα το 'νοιωσε - είχες δειλιάσει.
Ακου η βουή, λες και θέλει να σε δικάσει.
Βγαίνει απ' τη γη· θέλει τον άνεμο ν' αγκαλιάσει.
Κυλάει σα πηγή, όποιον δε σκιάχτηκε να ξεδιψάσει.
Ακου η βουή· αυτή δε σκέφτεται να ξαποστάσει...
θα σε γεράσει, αφού φοβάσαι - θα σε γεράσει.
Ακου η βουή, σου ανοίγει δρόμο για όσα σκέφτεσαι,
μα η ντροπή, σού σκάβει λάκκο να σέρνεσαι.
Καινούρια αυγή· όλα όσα έλεγες, κάν' τα,
αλλοιώς η βουή, θα σε σκιάζει για πάντα.
Ακου η βουή....
Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010
Τι θα πει πουθενα
Λευκή Καταιγίδα
Την πρώτη φορά ήταν σαν να χε αρπάξει φωτιά
κάπου μέσα βαθιά κάτι μες την ψυχή μου
κοιτούσα τις φλόγες κι αυτόν τον αέρα μακριά
να αλλάξει αργά τις σκιές της ερήμου
Χορεύοντας μου 'δείξες μέσα σε πέντε λεπτά
τι θα πει πουθενά και πως χάνεται ο χρόνος
ότι αν το πιστέψεις στα αλήθεια η αγάπη μπορεί
ότι αν αφεθείς σ' οδηγάει ο δρόμος
Από τότε περάσανε χρόνια κυλήσαν νερά
όμως κάπου βαθιά η φωτιά καίει ακόμη
λυπάμαι που έφυγα εκείνη τη νύχτα κρυφά
βιαστικά και χωρίς να ζητήσω συγνώμη
Το μόνο που θα θελα κάποτε αν σε ξαναδώ
είναι να πω ευχαριστώ για το θαύμα που είδα
και να δώσω για μια τελευταία φορά το ρυθμό
στον τρελό σου χορό στην λευκή καταιγίδα
Την πρώτη φορά ήταν σαν να χε αρπάξει φωτιά
κάπου μέσα βαθιά κάτι μες την ψυχή μου
κοιτούσα τις φλόγες κι αυτόν τον αέρα μακριά
να αλλάξει αργά τις σκιές της ερήμου
Χορεύοντας μου 'δείξες μέσα σε πέντε λεπτά
τι θα πει πουθενά και πως χάνεται ο χρόνος
ότι αν το πιστέψεις στα αλήθεια η αγάπη μπορεί
ότι αν αφεθείς σ' οδηγάει ο δρόμος
Από τότε περάσανε χρόνια κυλήσαν νερά
όμως κάπου βαθιά η φωτιά καίει ακόμη
λυπάμαι που έφυγα εκείνη τη νύχτα κρυφά
βιαστικά και χωρίς να ζητήσω συγνώμη
Το μόνο που θα θελα κάποτε αν σε ξαναδώ
είναι να πω ευχαριστώ για το θαύμα που είδα
και να δώσω για μια τελευταία φορά το ρυθμό
στον τρελό σου χορό στην λευκή καταιγίδα
Σάββατο 10 Απριλίου 2010
10.04.2010 _ Πάει
Πάει
Μακριά μου πια πετάει
Η αγάπη μου ζητάει
Καινούργιους ουρανούς
Σκάει
Η καρδιά μου και διψάει
Και κλαίει και τραγουδάει
Για όσα δεν ξέρει ο νους
Ξεσπάει
Ο χειμώνας και γελάει
Στα δίχτυα του κρατάει
Μια άνοιξη χλωμή
Πάει
Η αγάπη και ξεφτάει
Ποιος ξέρει που γυρνάει
Σε ποια αγκαλιά θρηνεί
Σωπαίνουν τα πουλιά κι η θλίψη μου στεγνή παρακαλάει
Δυο τρία δάκρυα μου ζητάει να δροσιστεί
Εγώ που έχτισα μια φυλακή από ουρανό και στάχτη
Ξύπνησα κι η αγάπη μου δεν ήταν πια εκεί
Μακριά μου πια πετάει
Η αγάπη μου ζητάει
Καινούργιους ουρανούς
Σκάει
Η καρδιά μου και διψάει
Και κλαίει και τραγουδάει
Για όσα δεν ξέρει ο νους
Ξεσπάει
Ο χειμώνας και γελάει
Στα δίχτυα του κρατάει
Μια άνοιξη χλωμή
Πάει
Η αγάπη και ξεφτάει
Ποιος ξέρει που γυρνάει
Σε ποια αγκαλιά θρηνεί
Σωπαίνουν τα πουλιά κι η θλίψη μου στεγνή παρακαλάει
Δυο τρία δάκρυα μου ζητάει να δροσιστεί
Εγώ που έχτισα μια φυλακή από ουρανό και στάχτη
Ξύπνησα κι η αγάπη μου δεν ήταν πια εκεί
Στίχοι: Ανδρέας Αγγελάκης
Μουσική: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Γιάννης Αγγελάκας
Καλό ταξίδι να έχεις. Θα σε θυμάμαι.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
